رنگ میگو:

رنگ میگو بسته به گونه، نژاد و محیط زندگی میگو متفاوت است ولی پس از پخت تقریباً تمامی میگوها صورتی مایل به قرمز می شوند که شدت این رنگ نشانه سلامت میگو است و هر چقدر میگو پس از پخت کمتر صورتی رنگ شود کیفیت پائین تری دارد. رنگ میگو باید یکنواخت بوده و لکه های سیاه درشت به صورت خال های درشت نداشته باشد. خال های ریز پراکنده در سطح بدن طبیعی است. گونه های معمول در ایران عبارتند از :
گونه موزی که صورتی رنگ است ، گونه ببری سبز که تقریباً سبز تیره است، گونه سرتیز که ارزش اقتصادی کمتری هم دارد و صورتی رنگ است.
گونه سفید هندی که معمولا نوع پرورشی از این نوع است و به دلیل محیط پرورش رنگ سبز زیتونی دارد و چون بلافاصله بعد از صید، برداشت می شود رنگ خود را حفظ می کند.

بو:

اگر میگو تازه باشد بود بد ندارد و فقط بوی خاص میگو را دارد که اصلاً تند نیست ولی در صورت خراب شدن بوی شدید و تند آمونیاک از آن استشمام می شود.
از این نظر نوع پرورشی و دریایی هیچ فرقی ندارند یعنی میگوی دریایی تازه که از لب ساحل بلافاصله بعد از صید به فروش می رسد بدون بو باشد.

استحکام سر و پوسته:

مهمترین و آسانترین روش شناخت میگوی سالم، استحکام سر آن می باشد و در صورتی که میگو خراب باشد سر آن به راحتی و بدون نیاز به نیروی زیاد جدا می گردد و در صورتی که غلاف سر آن را به سمت بالا بکشند لیز شدن بافت ها را به راحتی می توان دید.
همچنین باید به اجزای دهان و آبشش میگو دقت نمود که هیچ گونه مواد اضافی و لجن کف دریا را به خود نگرفته باشد زیرا در این صورت سرعت خراب شدن خیلی زیادتر می شود.
در صورتی که اجزای بدن میگو سالم باشد نشانه سلامت میگو است و به همین دلیل باید به آنتن و شاخک آن توجه کرد که سالم باشد.

روش نگهداری میگو

اگر میگو را به صورت تازه از شهرهای جنوبی خریده اید در همان محل فقط سر را جدا کرده و با پوست فریز نمود. و اگر به صورت بسته بندی شده منجمد می خرید پس از دقت به تاریخ تولید و انتقضا و کد بهداشتی جعبه ، آن را در فریزر خانگی و حدود -18 درجه سانتیگراد نگهداری کنید.
بسته بندی باید طوری باشد که مجبور به دوباره فریز کردن میگو نشوید. برای این کار می توان وقتی میگو را خریدید قبل از اینکه کاملاً از حالت انجماد خارج شود سر میگو را جدا کرده و در پلاستیک به اندازه مصرف هر وعده گذاشت و بلافاصله داخل جعبه و داخل فریز گذاشت.
میگویی که پوست آن کنده شده به مدت زیاد نمی تواند در فریزر بماند. مگر در شرایط خاص و بسته بندی خاص که حتی در آن صورت هم مدت نگهداری طولانی نیست

تمیز کردن میگو

برای تمیز کردن میگو مقدار میگویی را که مورد نیاز است را برداشته و اجازه بدهید به تدریج از حالت انجماد خارج شود و یا با جریان ملایم آب سرد این کار را انجام دهید. از آنجایی که میگوی پرورشی 48 ساعت قبل از برداشت تغذیه نمی شود معمولا روده آن خالی است، به همین دلیل طول عمر نگهداری آن بیشتر است. برای تمیز کردن میگو وقتی از حالت انجماد خارج شد میگو را طوری در دست بگیرید که کمر آن به طرف بالا باشد و اگر راست دست هستید سر سمت راست باشد. پس سر میگو را با یک حرکت چرخشی رو به سمت بالا همراه با کشش جدا کنید در این صورت بخش عمده ای از روده نیز همراه با سر خارج می شود. دقت کنید در این حالت باید انگشت دست راست محکم به آخرین محل اتصال سر به بدن فشار بدهید و بعد آن را بچرخانید.
بعد از جدا شدن سر میگو، آن را در جهت قطر 90 درجه بچرخانید طوری که پاهای آن به طرف خودتان و کمر به سمت رو به رو باشد بعد انگشت شست خود را محکم بین محل اتصال پا به بدن فشار دهید تا پاها جدا شود در مرحله بعد انگشت شست را بین پوست و بدن قرار داده و با یک حرکت چرخشی مانند جلد کتاب که باز می شد پوست میگو را جدا کنید. برای درآوردن روده یک شکاف طولی در سمت کمر بدهید و با نوک یک چاقو روده را خارج کنید.

اقتصادی بودن میگو

علی رغم تصور عامه مردم در صورتی که میگو در سبد خانواده قرار بگیرد بسیار اقتصادی می باشد. برای اقتصادی بودن یک ماده خوراکی تنها نباید به قیمت واحد وزنی آن کالا توجه نمود بلکه با توجه به نوع آماده سازی و طبخ، مقدار پولی که به ازای یک پرس غذا پرداخته می شود را باید در نظر گرفت. اگر مقایسه کنید در صورتی که از غذاهای لوکس استفاده شود با یک کیلوگرم میگو به راحتی از 6 تا 7 نفر می توان پذیرائی کرد.
در صورتی که در غذاهایی که میگو به صورت همراه با مواد دیگر استفاده شود برای تعداد بیشتری می توان غذا تهیه نمود ولی اگر حتی همان میانگین 6 تا 7 نفر را در نظر بگیریم در مقایسه با غذایی که برای 6 یا 7 نفر با گوشت مرغ و ماهی می توان تهیه کرد مطمئنا اگر میگو ارزان تر نباشد گران تر نیست که با توجه به ارزش غذایی بسیار بالای میگو هزینه بالایی نیست. البته نکته ای که باید ذکر شود انتخاب نوع میگویی که خریداری می شود نیز در این امر دخیل است.
بر خلاف تصور عامه میگوهای درشت یا به اصطلاح شاه میگو به دلیل مسن بودن میگو و سفت شدن عضلات آنها و به زبان دیگر پیر شدن آنها در مقایسه با میگوهای کوچکتر خوشمزه نیست و میگو نیز مانند سایر جانوران مثل مرغ، گاو، گوسفند، نوع کوچکتر آن خوشمزه تر است.
دلیل اصلی تفاوت قیمت در میگوهای ریز و درشت درصید ضایعات آن است در میگوهای بزرگ حدود 30% کل بدن ضایعات (سر و دم و پوست) است و در میگوهای متوسط این عدد به 35% تا 40% می رسد در صورتی که در میگوهای خیلی ریز این عدد نهایتاً به 50% می رسد که با توجه به تفاوت درصد ضایعات تفاوت قیمت خیلی زیاد میگوهای درشت اندازه با کوچک اندازه کمی غیرمنطقی به نظر می رسد.